We voelen ons schuldig. Zoveel trouwe volgers en wij laten niets horen. Als onwaardig excuus: enorm veel gezeild, lange dagen gemaakt en veel geslapen tussen de bedrijven door. En meestal geen internet. Inmiddels zijn we weer in NL en dat maakt het wat simpeler. Hier in de haven van Willemstad kunnen we in ieder geval weer de digitale wereld in.

In vogelvlucht hoe we vanaf Queenborough tot hier gevaren zijn.

Een barre tocht over de Theems. In verband met het gunstige getij 's ochtends vroeg weg uit tragisch Queenborough en al snel hadden we 20 tot 25 Knopen wind en af en toe een bui. Vooral op de motor gevaren (ca 35 mijl) en na talloze bochten kwam de Theems Barrier in zicht. Een stuk of 10 gebouwen in de rivier die je aan War of The Worlds doen denken, met tussenruimte waar de boten door varen. De naam zegt het al, bij te hoog water gaat de boel dicht zodat Charles, pow, geen natte sokken krijgt. We namen door het slechte zicht bijna het verkeerde poortje terwijl we toch lekker babbelden via de VHF met Theems Control. Gelukkig kreeg het poortje waar we op af stevenden een dik rood kruis en werden we via de VHF in keurig Engels naar de noordkant gedirigeerd. Uurtje later kwamen we aan bij het St. Katharines Dock. Prachtig binnenhaventje aan de voet van the Tower Bridge. Was nog even een tour om met harde zijwind niet gelijk tegen de sluisdeur geblazen te worden maar met ijzige kalmte legden we perfect aan, hetgeen goedkeurende opmerkingen aan de HM (harbour master) ontlokte. Daarna appeltje eitje en een plekje gekregen van waar wij Londen 2 dagen verkend hebben. Londen kennen jullie allemaal dus daar vertellen we niets over. Misschien 1 ding dan. Bij ons vertrek stond een heel duur naar later bleek Russisch dametje (ca 25, Louis Fuutonnetje, bontje, Chanelletje, enz.) onze escapades van losgooien te volgen en omdat we nog even aan moesten leggen kon Ron een gesprek aanknopen. Het kwam er al snel op neer dat hij haar aanbood om het veilige Londen te verruilen voor verre horizonten en avontuur, vermengd met nachten op zee met niets dan miljoenen sterren boven je. How romantic! Dat is wat ze zei. Even zag ik twijfel in haar ogen toen ze naar haar tasje en fluwelen muiltjes keek en even zag ik een flikkering.... Gelijk weer afgewisseld met de droeve blik van een vogel in een gouden kooitje. Op dat moment besefte ik dat zij nooit voor echt geluk zou kiezen. We hebben later een borrel op haar genomen en hard NASTROVIA geroepen. Overigens maakte een bezoek aan een echte koffiebar, waar ze alle koffie fetish die Ron ook heeft verkochten, meer dan goed.

Omdat we met de stroom mee de Theems af wilden, moetsen we voor 1800 uur door het sluisje van onze haven en dan aan een mooring tot 0400 op dood tij wachten. Die mooring oppikken met 4 knopen stroom was teveel van het goede maar gelukkig vonden we een paar honderd meter stroomafwaarts de Hermitage Commune, waar allerlei ZOBBers (zeer oude boot bezitters) de jaren 60 laten herleven. Wij mochten tegen een kleine vergoeding aan hun piertje liggen.

Zo gezegd zo gedaan. 0400 vertrokken en een prachtige tocht gehad van uiteindelijk zo'n 80 mijl naar Ramsgate. Ook Ramsgate is het best te beschrijven als een soort tragi-komedie. Prima voor een dag maar dan snel weer weg. Of misschien is onze levensstandaard wel gewoon veel hoger.

Tjonge, ik had al een stuk meer tekst, maar dat ben ik even kwijt. De rest horen jullie nog. Groeten aan jullie allemaal!