Het is vrijdag 13 mei, rond 2130 uur en in nevelflarden doemt de kust van de UK op. Het is windstil en langzaam varen we in de richting van de ingang van de baai, de monding van the River Dart. Onze verwachtingen zijn hooggespannen. Dit is de vervolmaking van het eigenlijke doel van de reis: Dartmouth aandoen. In de mondig van de baai ligt een buiten proportioneel cruiseschip. Het bederft onze lol niet. Daarachter de glooiende hellingen van een groen heuvelend landschap met weilanden die onderverdeeld zijn door de kenmerkende heggen en muurtjes. We passeren de zuidcardinaal en koersen af op het kasteel aan de linkerzijde van de baai. Ooit kon de baai worden afgesloten door een ketting, naar de toren aan de andere kant van de baai. De kanonnen bestreken de monding. Dit alles om de eigen handel te beschermen en indringers weg te houden. We dobberen naar binnen. Prachtige huizen tegen de hellingen. Rijen bootjes aan moorings. De rivier kronkelend voor ons uit en het stadje ontvouwt zich aan onze blikken. Mooier wordt het niet. Mooier zal het niet zijn. Er zijn nog wat veerbootjes op het water, aan beide zijden lopen er mensen langs de kades en over wandelpaden te genieten van het uitzicht. We horen de klanken van muziek. Dat moet het Dartmouth Annual Music Festival zijn. Mensen zijn vrolijk, de Britten vermaken zich. Het weer is heerlijk.

Het stadje zelf is gescheiden door de Dart. Aan 2 kanten authentieke huizen tegen de hellingen. Duidelijk welgestelde bewoners. We varen rustig door naar de jachthaven die net achter het stadje ligt. Het is puur genieten als je hiervan houdt. En wij houden ervan.

We leggen aan in Dart Marina, steiger H2. De haven is een onderdeel van een groter complex, lees: exclusief hotel met spa, bijbehorende appartementen en motorjachten in allerlei soorten en maten. Paradoxe is by far de minste. Het boeit ons niet in het minst. Wij hebben een mast.

We melden ons bij de dame aan de receptie want het personeel van de jachthaven is naar huis. Alles ok. Prachtig sanitair. Goede WiFi. En ze zijn aardig. Beleefd. Vriendelijk. Hoe simpel kan het zijn.

Spijkerbroek aan, tanden poetsen, haartjes nat en de stad in. Op 10 minuten van de haven is het feest in volle gang. In de pubs en in het park spelen bandjes, de mensen hebben plezier en staan met hun pint of lager vrolijk te kletsen. We maken een rondje en drinken ook een glas bij "The castle", wat het episch centrum is van het feest. We beluisteren links en rechts wat van de bandjes en lopen, net als iedereen, met onze plastic halve liter beker door de stad. We verbazen ons weer over de tolerantie van dit volk en vooral over de totale acceptatie. Je mag hier zijn wie je bent. Dat levert veel bijzondere snoeshanen op.

Omdat we niet meer zo piep zijn begint de dag haar tol te eisen en we gaan naar de boot. Slapen.

Rond 0900 uur horen we geklop. De havenmeester. We negeren het en draaien ons nog een keer om. Maar we zien dat de zon al schijnt dus eruit! Heerlijk gedouched In een badkamer die net zo groot als thuis is en van alle gemakken voorzien. Voor de deur van het hotel staan achteloos Porches, Jaguars, BMW's met een Mmetje, Audi's met een Rsje en een verdwaalde Ferrari geparkeerd. Weelde en rijkdom alom.

Daarna gaan we de havenmeester opzoeken., Ook hij is allervriendelijkst en heeft hele verhalen. Na een lekker ontbijtje de stad in. Het festival begon alweer op gang te komen. Veel gezinnen met kinderen en weer heel relaxed. Op de hoeken van straten muziekanten. Echt topsfeertje. En nogmaals: het weer kan niet beter. Fris windje, maar heerlijke zon.

Natuurlijk moeten we naar de kade waar de Onedin-Line ooit werd opgenomen. Weer fantastisch om daar te kunnen zijn. Elk uitzicht hier is mooi. Alsof er geen problemen bestaan.

Uiteraard googled Ron waar het beste koffietentje van Dartmouth is en daar aan de cappuccino. Het enige personeelslid in de op dat moment niet al te drukke zaak blijkt een spraakzame vrouw te zijn. Rachel. Al snel vertelt zij dat ze eigenlijk uit Nieuw Zeeland komt, 3 jaar geleden voor de love of her life naar Dartmouth was gekomen, de chemie er na een tijdje uit was, hij naar Portugal vertrok en zij in Dartmouth bleef hangen. Daar weer een andere liefde vond en dat zij nu in afwachting is van zijn proposal. Hij is echter wat jonger (zij 33 en hij 28) en he can not make huis mind up yet. Poor Rachel. Verder blijkt dat zij een niet onverdienstelijk artiest is en zo combineert zij het een (koffietentje) met het ander (tekenen/schilderen) en dromen over reizen naar verre landen met haar lief. En haar cappuccino is goed.

Het wordt druk in de zaak dus wij besluiten Rachel te verlaten na nog wat vaderlijke adviezen vervolgen we onze weg door straatjes en langs de kades. Om een uur of 4 de stad laten we de stad voor wat het is en sluiten we af met de onvermijdelijke fish & chips, van een bijzonder goede kwaliteit. Aan boord verhalen tikken. Jullie deelgenoot maken.

Konden jullie maar even ruiken, proeven, van de sfeer hier. Lommerrijk, rustgevend, avondzon over de bootjes in de baai, groene hellingen. Wij doen het voor jullie en proberen het te beschrijven, hetgeen niet eenvoudig is.

Morgen rond de middag vertrekken wij naar Torquay, zo is het plan. Dat is een kort tochtje van ca 15 mijl. De dag daarna, of over 2 dagen naar Weymouth, dat is weer een flinke dagtocht.

Ron gaat nog wat fotootjes plaatsen en een enkel filmpje als het lukt.

Wij wensen jullie fijne pinksterdagen.

Hartelijke groeten,

Ron en Klaas-Jan