Dartmouth

Het is vrijdag 13 mei, rond 2130 uur en in nevelflarden doemt de kust van de UK op. Het is windstil en langzaam varen we in de richting van de ingang van de baai, de monding van the River Dart. Onze verwachtingen zijn hooggespannen. Dit is de vervolmaking van het eigenlijke doel van de reis: Dartmouth aandoen. In de mondig van de baai ligt een buiten proportioneel cruiseschip. Het bederft onze lol niet. Daarachter de glooiende hellingen van een groen heuvelend landschap met weilanden die onderverdeeld zijn door de kenmerkende heggen en muurtjes. We passeren de zuidcardinaal en koersen af op het kasteel aan de linkerzijde van de baai. Ooit kon de baai worden afgesloten door een ketting, naar de toren aan de andere kant van de baai. De kanonnen bestreken de monding. Dit alles om de eigen handel te beschermen en indringers weg te houden. We dobberen naar binnen. Prachtige huizen tegen de hellingen. Rijen bootjes aan moorings. De rivier kronkelend voor ons uit en het stadje ontvouwt zich aan onze blikken. Mooier wordt het niet. Mooier zal het niet zijn. Er zijn nog wat veerbootjes op het water, aan beide zijden lopen er mensen langs de kades en over wandelpaden te genieten van het uitzicht. We horen de klanken van muziek. Dat moet het Dartmouth Annual Music Festival zijn. Mensen zijn vrolijk, de Britten vermaken zich. Het weer is heerlijk.

Het stadje zelf is gescheiden door de Dart. Aan 2 kanten authentieke huizen tegen de hellingen. Duidelijk welgestelde bewoners. We varen rustig door naar de jachthaven die net achter het stadje ligt. Het is puur genieten als je hiervan houdt. En wij houden ervan.

We leggen aan in Dart Marina, steiger H2. De haven is een onderdeel van een groter complex, lees: exclusief hotel met spa, bijbehorende appartementen en motorjachten in allerlei soorten en maten. Paradoxe is by far de minste. Het boeit ons niet in het minst. Wij hebben een mast.

We melden ons bij de dame aan de receptie want het personeel van de jachthaven is naar huis. Alles ok. Prachtig sanitair. Goede WiFi. En ze zijn aardig. Beleefd. Vriendelijk. Hoe simpel kan het zijn.

Spijkerbroek aan, tanden poetsen, haartjes nat en de stad in. Op 10 minuten van de haven is het feest in volle gang. In de pubs en in het park spelen bandjes, de mensen hebben plezier en staan met hun pint of lager vrolijk te kletsen. We maken een rondje en drinken ook een glas bij "The castle", wat het episch centrum is van het feest. We beluisteren links en rechts wat van de bandjes en lopen, net als iedereen, met onze plastic halve liter beker door de stad. We verbazen ons weer over de tolerantie van dit volk en vooral over de totale acceptatie. Je mag hier zijn wie je bent. Dat levert veel bijzondere snoeshanen op.

Omdat we niet meer zo piep zijn begint de dag haar tol te eisen en we gaan naar de boot. Slapen.

Rond 0900 uur horen we geklop. De havenmeester. We negeren het en draaien ons nog een keer om. Maar we zien dat de zon al schijnt dus eruit! Heerlijk gedouched In een badkamer die net zo groot als thuis is en van alle gemakken voorzien. Voor de deur van het hotel staan achteloos Porches, Jaguars, BMW's met een Mmetje, Audi's met een Rsje en een verdwaalde Ferrari geparkeerd. Weelde en rijkdom alom.

Daarna gaan we de havenmeester opzoeken., Ook hij is allervriendelijkst en heeft hele verhalen. Na een lekker ontbijtje de stad in. Het festival begon alweer op gang te komen. Veel gezinnen met kinderen en weer heel relaxed. Op de hoeken van straten muziekanten. Echt topsfeertje. En nogmaals: het weer kan niet beter. Fris windje, maar heerlijke zon.

Natuurlijk moeten we naar de kade waar de Onedin-Line ooit werd opgenomen. Weer fantastisch om daar te kunnen zijn. Elk uitzicht hier is mooi. Alsof er geen problemen bestaan.

Uiteraard googled Ron waar het beste koffietentje van Dartmouth is en daar aan de cappuccino. Het enige personeelslid in de op dat moment niet al te drukke zaak blijkt een spraakzame vrouw te zijn. Rachel. Al snel vertelt zij dat ze eigenlijk uit Nieuw Zeeland komt, 3 jaar geleden voor de love of her life naar Dartmouth was gekomen, de chemie er na een tijdje uit was, hij naar Portugal vertrok en zij in Dartmouth bleef hangen. Daar weer een andere liefde vond en dat zij nu in afwachting is van zijn proposal. Hij is echter wat jonger (zij 33 en hij 28) en he can not make huis mind up yet. Poor Rachel. Verder blijkt dat zij een niet onverdienstelijk artiest is en zo combineert zij het een (koffietentje) met het ander (tekenen/schilderen) en dromen over reizen naar verre landen met haar lief. En haar cappuccino is goed.

Het wordt druk in de zaak dus wij besluiten Rachel te verlaten na nog wat vaderlijke adviezen vervolgen we onze weg door straatjes en langs de kades. Om een uur of 4 de stad laten we de stad voor wat het is en sluiten we af met de onvermijdelijke fish & chips, van een bijzonder goede kwaliteit. Aan boord verhalen tikken. Jullie deelgenoot maken.

Konden jullie maar even ruiken, proeven, van de sfeer hier. Lommerrijk, rustgevend, avondzon over de bootjes in de baai, groene hellingen. Wij doen het voor jullie en proberen het te beschrijven, hetgeen niet eenvoudig is.

Morgen rond de middag vertrekken wij naar Torquay, zo is het plan. Dat is een kort tochtje van ca 15 mijl. De dag daarna, of over 2 dagen naar Weymouth, dat is weer een flinke dagtocht.

Ron gaat nog wat fotootjes plaatsen en een enkel filmpje als het lukt.

Wij wensen jullie fijne pinksterdagen.

Hartelijke groeten,

Ron en Klaas-Jan

Au revoir La France, UK here we come!

Tjonge, 9 mei voor het laatst geschreven. We zijn ook zo druk.... Tijd vliegt als je alleen maar leuke dingen doet en niet vast zit in een dagelijks ritme.

Grappig detail: in Boulogne-sur-Mer lagen we naast de ...... Paradox! Zonder E e dan.

in BsM de reis van de volgende dag voorbereid. Nog wat proviand ingeslagen, boot vaarklaar gemaakt, de route berekend aan de hand van de stromingstabellen en nog een aflevering band of Brothers gekeken.

10 mei vroeg in de ochtend, rond half 6, uitgevaren. Een lange tocht voor de boeg van de Paradoxe. Dat is altijd een bijzondere belevenis. Nog in het half donker met de navigatieverlichting aan door wat nevelflarden de haven uit en de zee op. De stad slaapt nog en wij ontglippen die stad. Zo voelt dat.

De zee was zo glad als een spiegel en in ons logboek hebben wij niet meer genoteerd dan 1 bft, Motor aan dus. Geen zeil gehesen gedurende de hele tocht. Een dag dus om je gedachten te laten gaan, om goede gesprekken te voeren en om te genieten van de weidsheid van de zee. We passeerden een drukke route naar le Havre, even opletten dus. Maar de AIS gaf weer moeiteloos door welke koers er gevaren werd door tankers, vissersboten en andere schepen, evenals de eventuele tijd van de aanvaring.... Met bijbehorend alarm. Op zee was het fris dus lekker onze pakken aan. Al snel geen televerbindingen meer met de wal dus echt even op ons zelf. Ook een prima dag om af en toe een uiltje te knappen, aan dek of te kooi. Broodjes pindakaas, champignonsoep en rond 1800 u een warme hap (rijst en groenten, jaja) en langzaam de avond en de nacht in. Dat was weer opletten want we hebben zo ongeveer de hele nacht in dichte mist gevaren. Geen hand voor ogen, geen ster te zien. Groot vertrouwen in de AIS en ons gehoor. De veerboten die we op de AIS zagen gaven ook keurig de verplichte hoornsignalen, wat overigens een bijzonder geluid is in het holst van de nacht in een deken van mist. Vanaf 2100 uur zijn we om de beurt gaan slapen. Na 1 1/2 tot 2 uur slaap door de ander gewekt worden. Thee of koffie maken en aan dek. Het was koud dus bivakmuts op en handschoenen aan. Luisteren en kijken naar het scherm van de plotter. Ook op de marifoon geen bijzonderheden te horen.

Rond 0800 u Cherbourg in zicht. De eigenlijke haven wordt omgeven door een enorme strekdam in een halve cirkel, met allerlei oude verdedigingswerken van de Atlantikwall, deels kapotgeschoten. In de vaargeul naar de binnenhaven waren een paar Fransen op een werkboot heen en weer aan het varen en zaten ons in de weg. Uiteindelijk wezen ze ons ongevraagd de weg naar de Marina die we uiteraard zelf al lang wisten te vinden.

De jachthaven van Cherbourg was echt prima! Goed sanitair, mooie steigers, aan de rand van de stad bij een leuk park waar mensen genoten van het lekkere weer.

Omdat we redelijk brak waren besloten we na aanmelding bij het havenkantoor een paar uurtjes te gaan slapen. Maar net toen ik te kooi wilde (Ron lag er al in) stonden er drie serieus uitziende geüniformeerde douaniers naast onze boot. Zij vroegen ons - uiteraard niet vrijblijvend - of ze aan boord mochten komen. En dat deden ze dus. Met z'n drieën. Ze gingen in de Kuip zitten en vroegen ons het hemd van het lijf. Vraag 1: bent u dE eigenaar van de boot? Ja. Vraag 2: wat is uw beroep? Ha dacht ik, nu ga ik vertellen dat ik in feite een collega ben in het mooie Europa en dan zullen ze wel snel weg zijn. Ik zeg dus: police-officer in m'n beste Frans. Geen enkele reactie. Daarde begreep ik dat ze all the way wilden. En ja hoor, alle papieren gecontroleerd, ons beiden nagetrokken per telefoon en uiteraard een onderzoek in de boot. Ik waarschuwde nog door te zeggen " it's a men's boat" wat alleen maar een begrijpend knikje van de twee vrouwelijke beambten opleverde, hetgeen ons weer alles zei over hun eigen mannen. De puinhoop viel wel mee maar toch zeg je zoiets als mensen in je spullen gaan neuzen. Echt grondig gingen ze niet te werk; ik hoorde ze wat smoezen in het Frans van "het zit wel goed" En " alleen maar voorraad". Een blik in onze kooien was genoeg, dat geloofden Ze wel. Zag er best opgeruimd uit maar misschien roken ze dingen die wij allang niet meer roken naar 26 uur op zee.... Toch ruim een uur zo bezig geweest en daarna een paar uur heerlijk geslapen.

Gedouched en weer zo fris als een hoentje om 1400 u ontbeten in het restaurantje bij de haven. Cherbourg gaf een goede eerste indruk.

Daarna de stad ingegaan. Cherbourg heeft best wat te bieden. leuke pleinen, relaxte sfeer en een grote supermarkt. Aan boord gegeten en natuurlijk een paar afleveringen Band of Brothers.

De volgende dag enorm uitgeslapen en de hele dag in ledigheid doorgebracht. Alhoewel: ben een paar uur met de mogelijkheden voor het vervolg van onze reis bezig geweest. We wilden naar Guernsey, maar op de een of andere manier kreeg ik er niet het goede gevoel bij. Ten eerste voorspelden de weersverwachtingen een ongunstige draaiing van de wind waardoor we of dagen op Guernsey zouden moeten blijven of dat we weer op de motor verder zouden moeten. Ik wilde nu echter een keer echt zeilen. Ook de stromingen rond Alderney en Guernsey zouden het ons moeilijk gaan maken. Omdat we heel graag naar de UK wilden, de beslissing genomen om de volgende ochtend vroeg naar Dartmouth te gaan. De windverwachting was gunstig 4-5 BFT N-NO dus: zeilend naar de overkant. De route naar Guernsey uit de Plotter gehaald en in de plaats daarvan die naar Dartmouth berekend en weggezet. Wel jammer dat op onze route een VTS ligt (Vessel Traffic Seperation) waardoor we een wat noordelijke koers moesten varen. Zou, hoog aan de wind, net gaan.

En zo pakte het uit. Om 0545 zetten we de navigatieverlichting aan om uit te varen, en toen deed de lamp op de preekstoel het niet. Motor weer uit, lampje los, aanslag verwijderen en: werken! Al met al dus 0615 voordat we Cherbourg verlieten, richting Dartmouth.

Nog voor we voorbij de strekdam waren zei Ron dat hij al even plat ging. Welterusten! Bij de havenmond gelijk zeil gezet. het ging er stevig aan toe. Flinke stroom mee, hoge en korte golfslag en hoog aan de wind. Lekker schuin en flink stampen. Heerlijk! Na anderhalf uur kwam Ron te voorschrijn en bleef net iets te lang beneden bezig met aankleden en allerlei dingetjes. Hij kwam dus wat wit rond de neus boven en gaf zijn eigen toestand van dat moment een klein zesje. Ik denk dat hij zich stoer hield want hij zag eruit als een vier. Wit. Stil. Holle blik naar de horizon. Gelukkig ging het na een uurtje of twee alweer wat beter.

Dartmouth betekende een oversteek van ca 85 NM (ca 150 km) dus toch ook wel weer een tochtje. Ik wilde graag bij daglicht in Dartmouth aankomen om zo met zicht de prachtige baai in te kunnen varen.

Uren heerlijk gezeild en enorm genoten. Rond het middaguur kwam de zon erbij en nadat we omstreeks 1400 uur de rechterbovenhoek van het VTS hadden gerond en naar een lagere koers konden dachten dat we nu met ruime wind en ons zeemanschap grote snelheden zouden bereiken. Niets was minder waar want de wind zakte af naar een matige 2-3 en draaide ook nog eens een uurtje of wat naar het NW. Maakte niet uit, stukje de motor bijgezet om toch Dartmouth by daylight te halen.

Onderweg, drie uur uit de kust, een groep dolfijnen gezien. Zo maar, ineens, achter onze boot. Zilverkleurige krommingen die sierlijk uit en in het water bewogen. Ron heeft een mooie foto gemaakt. Het waren er zeker 10, prachtig! Ik probeerde ze nog wat bij ons te lokken door het liedje van Flipper te zingen maar ik wist de tekst niet meer goed dus ze vertrokken.

Ook weer onder de indruk van de prachtige Jan van Gent's die rakelings over het water scheren. Wat een verschil met de krijsende meeuwen. Ron heeft een gave foto gemaakt van een jong. Eigenlijk wilden we een Jan van Gent opjagen zodat Ron wat foto's kon min van het opstijgen, maar het ding bleef zitten. Tot we bijna over hem heen voeren. Aan het dons zag ik dat het een jong was en dus waarschijnlijk nog niet kon vliegen en op zee door zijn ouders gevoed werd. Eerste kennismaking met de mensheid moet welhaast een flink trauma hebben opgeleverd.

Uurtje voor aankomst een plaatsje gereserveerd bij Dart Marina. De dame aan de lijn vertelde dat het jaarlijkse " Dartmouth Music Festival" gaande was, dus we waren benieuwd.

Over onze aankomst in Dartmouth en onze kleine belevenissen daar zal ik een volgend blog schrijven. Straks nog.

Rest om nog te zeggen, terwijl ik dit schrijf in de Kuip, zittend aan het tafeltje in de zachte avonden met uitzicht op de baai van Dartmouth:

We denken aan Anne, Estelle en al die anderen die examen doen of voor hun overgang ploeteren: kop op, hou vol, het komt goed! Houd moed!
We denken aan hen die werken: zonder dieptepunten geen hoogtepunten! Ook jullie gaan vast op enig moment genieten van een welverdiende vakantie!
En: we missen jullie, maar och, het is overzichtelijk en dus draagbaar en weten dat jullie ons dit gunnen.... :)

Groeten! Ron en Klaas-Jan

Zomerse temperaturen, weinig wind en een flinke tocht voor de boeg

Beste meelezers,

Inmiddels zijn we in Boulogne-sur-Mer aangeland. Vanochtend om 0600 weggevaren, een uurtje tegenstroom geaccepteerd en toen met vliegend tij naar BsM gevaren. Zeilen was er niet bij; de soms zo woeste zee was mak als een lammerje omdat er geen wind stond. Dus op de motor langs de Franse noordkust gevaren. Heel rustgevend allemaal.... Ron zet zo nog een paar mooie foto's op de site, o.a. Van onze boot-bat! Vanochtend kregen we namelijk bezoek van een vleermuis die alle vliegjes uit de spinnewebben in de mast at.

De haven van BsM is niet echt geweldig. Oude rommel. Wel prima voorzieningen en de oude stad met een mooie citadel was een bezoek waard. Lekker aan boord gegeten en zitten dubben over het vervolg van de reis. Eigenlijk wilden we naar Fecamp maar nader onderzoek van de Nautical Reeds en internet leerde ons dat dit niet handig is zo kort na springtij. De kans op vastlopen is aanwezig en sinds Blankenberge zijn we daar bunzig van (bunzig = Lunteraans voor vies van). Dus net de knoop doorgehakt. We varen naar Cherbourg. Dat is een tocht van circa 140 NM oftewel zo'n 260 kilometer. We gaan dus een nachtje op zee doorbrengen en de weersomstandigheden lenen zich daar goed voor. Betekent ook dat we even uit de verbindingen zijn dus niet schrikken ma, de Paradoxe vaart echt nog wel ookal zie je haar even niet op Marinetraffic....

Morgen dus tijd voor bruinvissen en vogels spotten en voor goede gesprekken onder het genot van de zelfgemaakte cappucino van Ron met bijbehorende zelfgebakken cantuccini.

We realiseren ons dat thuis hard gewerkt en gestudeerd wordt: TOP! Succes allemaal en wij hebben alle tijd om over al jullie inspanningen na te denken en des te meer te waarderen dat wij rustig kunnen wegdromen in een schijnbaar tijdloos deinen op de golven.

We plakken ook nog een kaartje van onze ris van morgen erbij.

Tot zover de berichtgeving van de Paradoxe. PB5814.

België !

Gisteravond kwamen Anne en Marloes naar Scheveningen om Elise op te halen. Ze hadden Kira (herdershond) meegenomen omdat ik (KJ) daar nog geen afscheid van had kunnen nemen. Wat een feest! De van nature al zenuwachtige aard hielp niet bij het betreden van het gladde dek. Al schaatsend naar de kuip waar ze hijgend bleef zitten tot het weer voorbij was. De reis van de dames was goed gegaan, zoals het heurt, even via Wassenaar. Nog even een drankje en dan afscheid voor 4 weken.

En daar waren we dan, samen in de Paradoxe, ons biotoopje voor de komende tijd. Meteen te kooi gegaan want we wilden om 0600 opstaan. Dan ging immers het getij lopen en zouden we gunstig mee kunnen liften op de stroom. Plan: Zeebrugge.

Zo gezegd zo gedaan: 0600 u opgestaan. Windstil en al lekker weer. De buurman die gisteravond laat nog langszij durfde aan te leggen ruw wakker gemaakt. Dat zal m leren. Gelukkig hadden we ons vroege vertrek aangekondigd en vond hij het ok.

Via de binnenhaven en de buitenkom het ruime sop weer gekozen en bakboord uit (linksaf) richting zuid! Briesje van 2-3 bft, blauwe lucht en de stroom mee, dus dat ging lekker. Voorzover wij na konden gaan kwam de wind uit het zuid-oosten. De windmeter doet het nog steeds niet dus we varen op ons zeemanschap ...hmmm en meterorologisch inzicht...ahhh. Komt vast goed want: tegen de wind in kan je niet zeilen! En: het kompas werkt! Eigenlijk dus een saai reisje waarbiJ het meest belangrijke moment wel de rustpauze van Gerrit de postduif was. Gerrit kwam op onze sprayhood zitten en bleef daar lekker een uiltje knappen gedurende een half uurtje. We konden hem bijna aanraken.

Onderweg nog wat vermaak over een Duitse meneer die over de marifoon in het Engels tegen een franssprekende Belg sprak waarbij de een dacht dat 03. Toch echt 31 was en omgekeerd evenredig.

Tegen 1800 kwamen we na ca 65 mijl aan in Zeebrugge. Mooie nieuwe jachthaven. Zo nieuw dat het toiletgebouw pas half af is, maar wordt vast chique! We zijn even eebrugge ingelopen maar daar trof ons dezelfde tragiek als een paar jaar geleden in Duinkerken. Vergane glorie, niets te beleven en geen kip te zien. Boodschapje gedaan, snel naar de boot en daar een potje gekookt. Heerlijk in de avondzon aan dek met een glaasje Canei erbij zitten eten. Echt vakantie!

Morgen varen we naar Duinkerken en de dag daarna na Calais de bocht om richting Boulogne-sur-Mer.

We staan weer redelijk vroeg op dus we gaan slapen.

Voor alle moeders: morgen is het jullie dag! Laat je verwennen en geniet van al het goede! In gedachten geven wij jullie grote bossen bloemen en spreken wij zacht uit wat zo weinig hardop gehoord wordt: jullie zijn fantastisch! Hou vol!

Daar zijn we weer!

Dag beste meelezers,

het is weer zover: we (Ron en Klaas-Jan) zijn weer van plan het ruime sop te kiezen! leuk dat jullie weer mee willen lezen om te horen van onze grote en kleine avonturen.

Dit is even een eerste kladje, want we zitten nog niet in ons ritme en er is nog veel te prutsen door de gebruikelijke opstart gedoetjes. Zo weten we niet hoe hard het waait en uit welke hoek de wind waait. We denken dat de transponder in de mast een los contact heeft dus Ron heeft een reden om omhoog gehesen te worden. Ook moesten we nog de digitale kaarten upgraden en dat levert veel ergenis op met lage wifisnelheden. Maaaaarrrrrrrrr..... Wat was het een prachtige zonovergoten eerste dag! Amsterdam stond bol van festiviteiten. Zo was het IJ 2 uur afgesloten omdat er een ponton van de ene naar de andre kant was gelegd. Moesten we toch aan wal om te lunchen.... Bij Stork in de zon. Vervelend hoor...:) Daarna door richting IJmuiden waar we nu in de jachthaven liggen. Morgen naar Scheveningen waar Elise van boord gaat en dan door naar Belgie en verder. Jullie gaan het horen. Lekker slapen, doen wij ook!

Van Ramsgate tot....thuis

Gisteren, zaterdag 30 mei, hebben we de Paradoxe weer afgemeerd in Lelystad. Maar als je zin hebt... hier onze laatste ervaringen sinds Ramsgate, je weet wel, waar we aankwamen nadat we uit Londen waren vertrokken.

Ramsgate is bekend om haar vroegere hovercraft terminal. In de jaren 90 is dat echter in verval geraakt en er varen alleen nog een paar lijndiensten van en naar Ramsgate. De haven wordt nu vooral gebruikt door vissers en ondehoudsboten van de windfarms. Voor de kust liggen namelijk enorme hoeveelheden windmolens.

Het was aardig weer in Ramsgate en de havenmeester was zeer vriendelijk. We hebben rode diesel getankt en kregen een mooi plaatsje in de jachthaven. We besloten dit keer aan wal te eten en gingen aan land. Een boulevard die betere tijden heeft gekend strekt zich voor het dorp uit en aan deze boulevard een aantal pubs en eettentjes. We namen eerst een biertje in de meest obscure pub die er te vinden was; The Mariners' Pub. Het was een drukte van belang want er was live muziek; althans er stonden instrumenten opgesteld en iedereen die dacht te kunnen spelen deed dat ook, al dan niet in combinatie met locale zangeressen die zongen of hun leven ervan af hing. Dit leverde bijzondere taferelen op; niet alleen was de kwaliteit bedenkelijk en alles moest extreem hard, maar zoveel gekleurd haar (paars, oranje, spierwit en alle mengvormen daartussen) in combinatie met ontelbare ringen in neuzen, lippen, oren op een achtergrond van de meest verschrikelijke tattoo's maakten dat wij achter ons biertje enorm ons best deden cool te kijken. Het was een belevenis.

Met een glimlach lieten wij de mariners' Pub achter ons en hebben wij verse (en goede) vis gegeten bij the Belgian, ons aangeraden door de havenmeester.

De volgende dag - inmiddels vrijdag 22 mei - lekker uitgeslapen en Ramsgate ook aan de achterkant bekeken. Er was een markt waar we nog een staartje van meepikten en even inkopen gedaan in de plaatselijke supermarkt. Al met al geen reden om veel langer in Ramsgate te blijven. Ook de voorbereidingen voor de herdenking van de evacuatie van de Engelse soldaten uit Duinkerken naar Ramsgate in WOII waren niet zo indrukwekkend dat we moesten blijven. Dus het plan voor de reis naar het vasteland gemaakt; in dit geval Vlissingen. Waarom dan niet Blankenberge? Dat was het oorspronkelijke plan. Welnu, Blankenberge op zich was prima te bezeilen maar de dagen daarop zou er constant N tot NW wind zijn en dat zou betekenen dat we moeizaam weer naar boven zouden komen. Bovendien wilden we de Zeeuwse wateren wel eens bevaren en de staande mast route meemaken, vandaar Vlissingen.

De variabelen voor het plan waren 3 x wisselende getijdestroom, 2-3 verschillende windrichtingen; windsterkte van 2-5 bft, 2 verkeersscheidingsstelsels en de wens om bij daglicht in Vlissingen aan te komen ruim na (of voor) laag water zodat we geen last zouden hebben van de dempel van de Michiel de Ruyterhaven.

Het kwam er op neer dat we om middernacht de haven van Ramsgate verlieten en buitengaats onmiddellijk in de war werden gebracht door een serie rode lampen die nergens op de kaart stonden; als of het een beboeid kanaal was midden op zee. Later bleek dat alle windmolens aan een bepaalde zijde voorzien waren van rode lampen. Stonden niet op de kaarten....

Het was heerlijk weer. Heldere nacht, goed zicht, alleen geen wind in het begin. Bij Ramsgate dus eerst de windfarms omzeild (op de motor) en toen in NNO richting omhoog gevaren langs de grens vn het scheidingsstelsel. Ter hoogte van de Birkenfels westelijke kardinaalboei (51:39.007 N - 002:32.084E) haaks het stelsel overgestoken op een koers van ca 130 graden en precies op het moment van koersverandering stak de voorspelde wind op tot een kracht van ca 5 bft (20-25 knopen) waardoor we hoog aan de wind prachtig naar Vlissingen konden zeilen. Wat opviel waren de voor onze begrippen enorme golven van 2 tot 3 meter hoog. Toch nog een dingetje onderweg: Ron was even beneden en kwam terug met de mededeling dat er allemaal water in het vooronder stond. Gelijk proeven en gelukkig niet zout. Dus moest wel uit de zoetwatertank in het vooronder komen die we net die dag daarvoor helemaal hadden gevuld. Ik ben op mijn knieen aan het hozen en dweilen gegaan en na 20 minuten was de boel weer droog. Werd ook hoog tijd want inmiddels was ik helemaal nat van het klamme zweet en begon de wereld aardig te draaien. Zeeziekteverschijnselen. Niet heel raar gezien de zeegang en mijn escapades in het vooronder. Maar snel aan dek in de frisse wind hielp onmiddellijk dus dat leed was snel geleden. Binnenkort nog wel even de afdichting controleren.......

Het aardige van deze oversteek naar Vlissingen was, dat het plan dat wij hadden gemaakt op grond van toch wel meerdere variabelen, precies uitkwam. Geheel volgens berekening liepen we rond 1800 uur de haven van Vlissingen binnen waar we een leuk plekje hadden. Het was best fris maar we prezen ons gelukkig met ons kacheltje toen naast ons een bootje met een heel klein kajuitje met 4 Duitse jongens aanmeerde. De jongens waren gekleed in gewone jassen maar hadden wel allemaal een halve liter bier in hun hand. Het zag er allemaal erg koud uit dus we hebben snel ons luik dichtgetrokken en de buren de buren gelaten want wij dachten dat ze het leuk vonden om een beetje af te zien en dan moet je ze dat maar gunnen.

Vlissingen was leuk. Er was Pinksterbraderie, het was mooi weer en we kregen bezoek van Elise die ons trakteerde op een etentje. Erg gezellig allemaal en zo voorbij. Ook toevallig: een paar boten van de Vereniging van Toerzeilers die wij in Londen in dezelfde haven hadden ontmoet, meerden naast ons af. Natuurlijk even de ervaringen uitgewisseld.

2e Pinksterdag in Vlissingen door de sluis naar Middelburg. Voor ons voer een enorme Hallberg Rassy 45 ft maar een zekere indruk maakte de schipper niet. Aan de wachtsteiger bleek waarom. Hij had nauwelijks kaartmateriaal van het gebied en vroeg ons hoe de staande mast route gevaren moest worden. Bijzonder want uit de verhalen bleek dat deze opa en oma van in de zeventig samen - met tussenpozen - 2 jaar weg waren geweest en in de Carib hadden gezeild. Op de terugtocht hadden ze in Frankrijk een kleinkind opgepikt en nu was het plan om via de staande mast route naar de Waddenzee te varen en dan verder naar thuishaven Kiel. Of ze achter ons aan mochten varen. Kein Problem naturlich!. Maar omdat wij in Middelburg toch even boodschappen wilden doen en het laatste plekje aan de passantensteiger hadden, besloten ze toch maar door te varen naar Veere.

En dat was ook onze route. Via het Kanaal door Walcheren naar Veere. Heel erg leuk, zeker bij mooi weer. In Veere midden in de stad overnacht en de volgende dag via het Veerse Meer, de Zandkreeksluizen, het Engelse Vaarwater, de Keeten en het Mastgat door de Krammersluizen en de Volkeraksluizen naar Willemstad. En zo gezellig als Veere was: Willemstad was deze dag uitgestorven. Niets maar dan ook niets te beleven. Was natuurlijk ook weer een gewone werkdag en wij hadden een lange tocht achter de rug. Dus rondje gelopen, potje gekookt, filmpje gekeken en halverwege gaan slapen en natuurlijk het vorige verhaal aan het blog toegevoegd.

Vanuit Willemstad de volgende dag - inmiddels donderdag - echt met de staande mast route begonnen. Via het Hollandsch Diep de Dordtse Kil op waar de 2 drukste waterkruispunten van Europa zijn. Druk dus en opletten. Maar ook nu was het weer prima en keken we onze ogen uit naar alles wat voorbij kwam.

En kort voor Dordrecht stonden ineens Richard en Marcel, collega's van Ron, op de kant te zwaaien! Was erg leuk en per telefoon even gebabbeld over belangrijke en minder belangrijke zaken..... In ieder geval leverde het een leuke foto op die onmiddellijk door Richard op MarineTraffic werd geplaatst!

Vanaf Dordrecht zijn we via De Noord en de Hollandse IJssel naar Gouda gevaren en daar hebben we in de jachthaven aangelegd en natuurlijk weer met prachtig weer het centrum van Gouda bezocht. 's Avonds kwamen Hans en Elise aan boord die vlakbij in Moordrecht wonen. Heel gezellig!

Om op schema te blijven zijn we de volgende ochtend om 0500 u opgestaan zodat we door de spoorbrug bij Gouda konden. Daarna op ons gemakt via Alphen ad Rijn, het Brasemermeer en Aalsmeer naar de wachtplaats in het Nieuwe Meer gevaren, waar we moesten wachten op de brugopening van de A-10 rond middernacht en tevens de nachtelijke tocht door Amsterdam.

Dat was weer een belevenis op zich. Met 6 zeilboten (waaronder de Duitse HR uit Kiel) in een konvooi door de Amsterdamse grachten waarbij de brugwachter op een snorfiets meereed om elke keer de volgende brug te openen. Windstil en prima temperatuur; echt leuk.

Rond 0230 u bereikten we de Houthaven en draaiden we het IJ op, naar de nieuwe Amsterdam Marina. Lekker uitgeslapen daar en 's middags nog even de stad in geweest om zaterdag verder te varen naar Lelystad.

En dat laatste stukje? Tjonge, gedurende een half uur windsnelheden van 30 tot 35 knopen, dus 8 bft! Maar met ruime wind en een gereefd zeil gaf dat eigenlijk alleen maar plezier en kwamen we vlot in de thuishaven. De cappucino met Amaretto / Drambuie en zelfgemaakte appeltaart gaven ons even de tijd om terug te blikken op een wel zeer geslaagde zeiltrip waarbij we zo'n 15 havens aandeden en meer dan 500 mijl gevaren hebben. En toen: boot aan kant, afwassen, inpakken, auto inladen, naar huis, klaar.....

Klaar? Nee. weer een prachtige herinneringen en ervaringen opgedaan. Weer veel lol en goede gesprekken gehad, ervaringen gedeeld en ons verbaasd over van alles en nog wat. Lekker uitgerust en bijgetankt. Een schuursponsje verloren en dus ook een wasborstel.

Leuk dat jullie ons gevolgd hebben. Natuurlijk: van elke reis kan je een blog maken en zo bijzonder was het niet. Toch is zeilen anders dan andere vormen van reizen, althans zo beleven wij het. Kleine en grotere belevenissen in een andere wereld op het ritme van het getij en de wind. Wij vonden het leuk om dit met jullie te delen. Leuk dat jullie ons wilden volgen en bedankt voor de leuke reacties. Gooi de link nog niet weg want Ron gaat er nog een paar leuke foto's en vermakelijke filmpjes opzetten (bijvoorbeeld het met de hand koffiezetten bij windkracht 5 hoog aan de wind). Tot de volgende keer!

Klaas-Jan&Ron

..weer in Europa!

We voelen ons schuldig. Zoveel trouwe volgers en wij laten niets horen. Als onwaardig excuus: enorm veel gezeild, lange dagen gemaakt en veel geslapen tussen de bedrijven door. En meestal geen internet. Inmiddels zijn we weer in NL en dat maakt het wat simpeler. Hier in de haven van Willemstad kunnen we in ieder geval weer de digitale wereld in.

In vogelvlucht hoe we vanaf Queenborough tot hier gevaren zijn.

Een barre tocht over de Theems. In verband met het gunstige getij 's ochtends vroeg weg uit tragisch Queenborough en al snel hadden we 20 tot 25 Knopen wind en af en toe een bui. Vooral op de motor gevaren (ca 35 mijl) en na talloze bochten kwam de Theems Barrier in zicht. Een stuk of 10 gebouwen in de rivier die je aan War of The Worlds doen denken, met tussenruimte waar de boten door varen. De naam zegt het al, bij te hoog water gaat de boel dicht zodat Charles, pow, geen natte sokken krijgt. We namen door het slechte zicht bijna het verkeerde poortje terwijl we toch lekker babbelden via de VHF met Theems Control. Gelukkig kreeg het poortje waar we op af stevenden een dik rood kruis en werden we via de VHF in keurig Engels naar de noordkant gedirigeerd. Uurtje later kwamen we aan bij het St. Katharines Dock. Prachtig binnenhaventje aan de voet van the Tower Bridge. Was nog even een tour om met harde zijwind niet gelijk tegen de sluisdeur geblazen te worden maar met ijzige kalmte legden we perfect aan, hetgeen goedkeurende opmerkingen aan de HM (harbour master) ontlokte. Daarna appeltje eitje en een plekje gekregen van waar wij Londen 2 dagen verkend hebben. Londen kennen jullie allemaal dus daar vertellen we niets over. Misschien 1 ding dan. Bij ons vertrek stond een heel duur naar later bleek Russisch dametje (ca 25, Louis Fuutonnetje, bontje, Chanelletje, enz.) onze escapades van losgooien te volgen en omdat we nog even aan moesten leggen kon Ron een gesprek aanknopen. Het kwam er al snel op neer dat hij haar aanbood om het veilige Londen te verruilen voor verre horizonten en avontuur, vermengd met nachten op zee met niets dan miljoenen sterren boven je. How romantic! Dat is wat ze zei. Even zag ik twijfel in haar ogen toen ze naar haar tasje en fluwelen muiltjes keek en even zag ik een flikkering.... Gelijk weer afgewisseld met de droeve blik van een vogel in een gouden kooitje. Op dat moment besefte ik dat zij nooit voor echt geluk zou kiezen. We hebben later een borrel op haar genomen en hard NASTROVIA geroepen. Overigens maakte een bezoek aan een echte koffiebar, waar ze alle koffie fetish die Ron ook heeft verkochten, meer dan goed.

Omdat we met de stroom mee de Theems af wilden, moetsen we voor 1800 uur door het sluisje van onze haven en dan aan een mooring tot 0400 op dood tij wachten. Die mooring oppikken met 4 knopen stroom was teveel van het goede maar gelukkig vonden we een paar honderd meter stroomafwaarts de Hermitage Commune, waar allerlei ZOBBers (zeer oude boot bezitters) de jaren 60 laten herleven. Wij mochten tegen een kleine vergoeding aan hun piertje liggen.

Zo gezegd zo gedaan. 0400 vertrokken en een prachtige tocht gehad van uiteindelijk zo'n 80 mijl naar Ramsgate. Ook Ramsgate is het best te beschrijven als een soort tragi-komedie. Prima voor een dag maar dan snel weer weg. Of misschien is onze levensstandaard wel gewoon veel hoger.

Tjonge, ik had al een stuk meer tekst, maar dat ben ik even kwijt. De rest horen jullie nog. Groeten aan jullie allemaal!

Volgend jaar toch maar met de Zonnebloem de Rijn op en af varen?

Waren we twee jaar terug nog twee jonge goden die woeste stormen bedwongen in Zuid Engeland. Dit jaar gaat het toch iets moeizamer...

Na een paar fantastische dagen zeilen over de Noordzee moesten we gisteravond wat primitiever worden.
Ervoor dienden zich al wat voortekenen aan, dat we wat comfort wel prettig vinden:
Na een lange dag zeilen van Southwold komen we aan in Harwich. Op speciaal advies van een aangeschoten zeezeiler gaan we naar de Halfpenny pier. Grenzend aan historisch Harwich. Helaas was de beste man vergeten te vermelden dat ook de pier historisch is, er hangen dus nog net geen olielampen. Klotsend op de golven van de aanlandige wind draaien we eerst een rondje om de boel te verkennen: "Jemig moeten we hier liggen? Niet beschut tegen de elementen dat wordt rollen bed vannacht". Da's ongeveer het enige wat KJ te melden heeft. Ik zie een grote ijsco kraam aan de kade staan. Maar ja, om dat nu als positief argument in te brengen...
We besluiten met enige tegenzin aan te leggen. Soepel is anders door de golven en de wind liggen in een keer strak tegen de pier en gedraagt de boot zich als een krolse kater die z'n territorium aan het afbakenen is. We komen fenders te kort om de klappen op te vangen. 2 extra lijnen zijn niet genoeg om de boot rustig te krijgen. Als dan ook nog eens blijkt dat er geen elektriciteit en wifi is zijn we er uit: Weg hier! Leuk zo'n karakteristieke plek, maar dan wel voor in het museum en niet om een boot aan vast te maken. Arme hulp vaardige Engelse oude baas... Als KJ besluit om de trossen los te gooien, even tips komen geven hoe je je boot op een betere manier vast kunt maken... AUW...
No we don't like it here, the boat is ramming the pier, no electricity, no wifi, we go to the marina across the channel!
Om de situatie pijnlijker te maken... De beste man woonde in z'n zeilbootje aan deze pier.

Gelukkig was de marina van Shotley een paradijsje. Slechts 10 minuten verder, achter een sluis beschut met bomen heerlijk zonnetje en spiegelglad water. Dus vannacht lekker op je rug slapen en niet bang zijn om na een uur op je buik te eindigen.

Zondag 17 mei:
Helaas laat ons verstand ons vandaag in de steek, we vinden ons uiterlijk (lees: minder wallen onder de ogen) belangrijker dan op tijd vertrekken. Dus lekker uitslapen en twee uur te laat verlaten we marina voor onze tocht langs de Engelse kust naar de monding van de Theems.
Ook nu weer zeilen we de eerste paar uur fantastisch. We moeten in een grote bocht om een windmolenpark heen (waarom draaien die dingen nooit als het waait? Ik snap er niets van: meer dan 200 molens die stil staan terwijl het windkracht 5 is?)

Maar dan breekt ons late vertrek ons op. Door de aflandige wind en de stroming die we nu tegen hebben, kost elk uur dat we later op gestaan zijn ons nu twee uur varen.
Begin van de avond bereiken we de haven Queenborough, of wat daarvoor door moet gaan. Een bouwkeet op een ponton is denk ik wel de beste omschrijving. Geen toilet of electriciteit en zelfs geen ijscokar! Dan de lokale pub maar in voor een gebakken vis en een groot glas bier. Heineken ijskoud is hier nog een stap te ver vooruit (of je moet met je lauwe bier buiten gaan staan). Maar Amstel bier wordt wel geschonken van de tap! Yes.... die lusten we wel na een lange dan op zee. Laat maar komen twee grote glazen!
Helaas, Amstel bier wordt niet geleverd aan kroegbazen met een inschenkinstructie. Gevolg: lauw en geen schuim. Dat wordt dus buiten staan en op temperatuur laten komen;-)

Maandagochtend... 18 mei... we hebben geleerd van onze fout van gisteren, dus vroeg opgestaan. Het waait hard, de tocht is weer lang en... behalve op de boot is er geen toilet in de buurt.
En nu komt er toch iets wat ik niet snap aan zeilboten. Alle luxe is aan boord: frituurpan, zonnebank, lounge ruimte, sauna, massage stoelen, 50 inch tv, bose soundsystem, helikopterdek. Maar Klaassie jonge... waarom hang je er zo'n kleine onhandige wc pot in?
Waarom niet gewoon een mooie Villeroy & Boch pot? En dan het liefst ook nog auto gordels erbij, zodat je er niet drie keer afglijdt bij hoge zee?

Maar goed, zonder verder op de details in te gaan: we vertrekken ruim op tijd met een glimlach van opluchting .